อนุสาวรีย์นี้เตือนจิตร์ |
ให้กูคิดรำพึงถึงสหาย |
โอ้อาไลยใจจู่อยู่ไม่วาย
|
กูเจ็บคล้ายศรศักดิ์ปักอุรา |
ยากที่ใครเขาจะเห็นหัวอกกู
|
เพราะเขาดูเพื่อนเห็นแต่เปนหมา |
เขาดูแต่เปลือกนอกแห่งกายา |
ไม่เห็นฦกตรึกตราถึงดวงใจ |
เพื่อนเปนมิตรชิดกูอยู่เนืองนิตย์
|
จะหามิตรเหมือนเจ้าที่ไหนได้
|
ทุกทิวาราตรีไม่มีไกล |
กูไปไหนเจ้าเคยเปนเพื่อนทาง |
ช่างจงรักภักดีไม่มีหย่อน |
จะนั่งนอนยืนเดินไม่เหินห่าง |
ถึงยามกินเคยกินกับกูพลาง
|
ถึงยานนอน ๆ
ข้างไม่ห่างไกล |
อันตัวเพื่อนเหมือนมนุษสุจริต |
จะผิดอยู่แต่เพียงพูดไม่ได้ |
แต่เมื่อกูใคร่รู้ความในใจ |
ก็มองดูรู้ได้ในดวงตา |
โอ้อกกูดูเพื่อนอยู่หลัด
ๆ |
เพื่อนมาพลัดพรากไปไม่เห็นหน้า |
กูเผลอ ๆ
ก็เชง้อเผื่อเพื่อนมา |
เสียงกุกกักก็ผวาตั้งตามอง |
อันความตายเปนธรรมดาโลก |
กูอยากตัดความโศกกระมลหมอง |
นี่เพื่อนตายเพราะผู้ร้ายมันมุ่งปอง
|
เอาปืนจ้องสังหารผลาญชีวี
|
เพื่อนมอดม้วยมือทุรชน |
เอารูปคนสวมใส่คลุมใจผี |
เปนคนจริงหรือจะปราศซึ่งปรานี
|
นี่รากษสอัปรีปราศเม็ตตา |
มันยิงเพื่อนเหมือนกูพลอยถูกด้วย
|
แทบจะม้วยชีวังสิ้นสังขาร์ |
จะหาเพื่อนเหมือนเจ้าที่ไหนมา
|
ช้ำอุราอาไลยไม่วายวัน |
เมื่อยามมีชีวิตร์สนิทใจ
|
ยามบรรไลยลับล่วงดวงใจสั่น |
ด้วยอำนาจจงรักภักดีนั้น
|
ขอให้เพื่อนขึ้นสวรรค์สำราญรมย์ |
ถึงจะมีหมาอื่นมาแทนที่
|
กูก็รักเพื่อนนี้เปนปฐม |
ที่ไหนเล่าจะสนิทและชิดชม |
ที่ไหนเล่าจะนิยมเท่าเพื่อนรัก |
ถึงแม้จะไม่มีรูปนี้ไว้
|
รูปเพื่อนฝังดวงใจกูตระหนัก |
แต่รูปนี้ไว้เปนพยานรัก
|
ให้ประจักษ์แก่คนผู้ไมตรี |
เพื่อนเปนเยี่ยงอย่างมิตรสนิทยิ่ง |
ภักดีจริงต่อกูอยู่เต็มที่ |
แม้คนใดเปนได้อย่างเพื่อนนี้
|
ก็ควรนับว่าดีที่สุดเอย. |