"ขอเราพูดต่อไปตามรูปเดิมแห่งข้อความที่เราตั้งใจจะเขียนเมื่อได้เริ่มจ่าหน้าไว้ว่า "พิลึก"

          ที่เราตั้งใจจะกล่าวนั้นคือ หนังสือพิมพ์รายวันในดุสิตธานีมีถึงสองฉบับ, แต่จะหาข่าวเท่าเส้นผมยักษ์ก็ไม่ได้ บางทีจะเป็นเพราะมัวแต่แสดงโวหารประกวดผรุสวาทกันเสียกระมัง จึ่งไม่มีหน้ากระดาษเหลือสำหรับลงข่าว.

          นี่ท่านผู้อ่านจะย้อนถามเรากระมัง, ว่า "ก็หนังสือพิมพ์ของท่านล่ะ, มีข่าวที่ไหนบ้าง ?" ขอตอบว่าไม่มี, และไม่ตั้งใจจะให้มีเสียด้วยซ้ำ ! เพราะนามของเราก็บอกชัดอยู่แล้วว่า "ดุสิตสมิต" ถ้าเราชื่อ "ดุสิตสมัย" เราก็จะหาข่าวลงให้ทันสมัย; หรือถ้าเราชื่อ "ดุสิตรีคอร์เดอร์" เราก็จะได้ "รีคอร์ด" ข่าวให้ท่านอ่านจริงๆ. (ในที่นี้เราขอชี้แจงว่า เราออกสำเนียงคำ "Record" ว่า "รีคอร์ด" เช่นนี้, ไม่ใช่เพราะเราไม่รู้ว่าภาษาอังกฤษเขาออกสำเนียงคำนี้ว่าอย่างไรฉนั้นหามิได้, แต่เพราะเจ้าของเขาเรียกนามหนังสือพิมพ์ของเขาว่า "รีคอร์เดอร์" เราจึงได้พลอย "รี" กับเขาไปด้วย). เราชื่อ "ดุสิตสมิต" เราก็ตั้งใจแต่จะให้ผู้อ่านของเราได้ "สมิต" (ยิ้ม) น้อยบ้างใหญ่บ้าง, หรือแห้งบางตามทีเท่านั้น" ^[๑]

          "หนังสือพิมพ์รายวันบางฉบับได้ลงแล้วถึงเรื่องที่กองทหารไทยเราในสมรภูมิตวันตกได้ตราฝรั่งเศษ. แต่ด้วยเหตุที่หนังสือพิมพ์รายวันนั้นๆ แถลงข้อความแต่โดยย่อๆ, เราผู้ที่ได้ทราบเรื่องนี้พอเปนหลักฐานอยู่บ้าง จึ่งถือโอกาศแถลงข่าวอันเปนที่น่ายินดีนี้ให้พิสดารสักหน่อย. และอีกประการหนึ่งเราจะทิ้งโอกาสในการที่มีนามว่าไทยและงดการกระพือปีกรำแพนด้วยความปลื้มปิติ ด้วยเพื่อนร่วมชาติของเราได้ไปทำชื่อเสียงและเกียรติคุณไว้ในแดนไกลเช่นนั้นไม่ได้; จึ่งขอเล่าดังต่อไปนี้

          เมื่อวันที่ ๒๗ เดือนมีนาคม เสนาธิการทหารบก ^[๒] ได้ทรงรับโทรเลขจากนายพลตรี พระยาพิไชยชาญฤทธิ์  ^[๓] ความว่า

          "โปรดนำข้อความในโทรเลขนี้ทูลเกล้าฯ ถวายพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวด้วย. ก่อนอื่นข้าพระพุทธเจ้าจะต้องกราบบังคมทูลพระกรุณาว่า การที่ข้าพระพุทธเจ้าจะต้องจากกองรถยนต์ไทยมาก่อน จึ่งได้จัดการให้มีการฉลองธงชัยเฉลิมพลของใต้ฝ่าลอองธุลีพระบาท. พิธีนี้ได้กระทำที่เมืองนอยสตัดท์ต่อหน้าประชาชนชาติศัตรู. ข้าพระพุทธเจ้ามีความปลื้มใจที่จะกราบบังคมทูลพระกรุณาว่า นายพลผู้บัญชาการทัพฝรั่งเศษได้ถือโอกาศนี้ ให้ตรากางเขนสงคราม  ^[๔] แก่ธงชัยเฉลิมพลของใต้ฝ่าลอองธุลีพระบาท, เพื่อเปนเครื่องแสดงว่า ตั้งแต่ทหารไทยได้เข้าร่วมมือกระทำกิจสงคราม เขาได้แสดงกิริยาองอาจกล้าหาญมิได้ย่อท้อต่อกระสุนปืนของข้าศึก เช่นเมื่อระหว่างวันที่ ๒๖ ถึง ๓๑ ตุลาคมนี้เปนต้น. ครั้นแล้วกองทหารไทยได้เดินสวนสนามอย่างสง่าผ่าเผย. ข้าพระพุทธเจ้ามีความยินดีที่จะกราบบังคมทูลว่า รู้สึกเปนเกียรติยศอย่างยิ่งที่ได้รับพระราชทานพระบรมราชวโรกาศให้เปนผู้ควบคุมผู้ที่มีคุณวุฒิเช่นนั้น และข้าพระพุทธเจ้ามีความยินดีด้วยใต้ฝ่าลอองธุลีพระบาทยิ่งนัก."

          มีใครบ้างในหมู่คนไทยที่จะไม่รำแพนในการที่ได้ทราบข่าวดีเช่นนี้. เมื่อก่อนหน้าที่จะได้ส่งทหารออกไปยุโรปซิมีเสียงพูดกันต่างๆ นาๆ. เดี๋ยวนี้ขอถามหน่อยว่าถ้าหากไม่ส่งทหารออกไปละก็จะได้รำแพนเช่นนี้ฤา? ก็เปล่าอีกนั้นแหละ, ขี้คร้านจะต้องนั่งนิ่งอ้าปากคอยอ่านข่าวโทรเลขประเทศโน้นเปนอย่างนั้น ประเทศนั้นได้อย่างนี้, ก็จะต้องเสียใจภายหลัง คราวนี้ถึงคราวแล้วที่ไทยเราจะเดินเกี่ยวแขนกับประเทศน้อยใหญ่ได้อย่างอกผายไหล่ผึ่ง, ใครเล่าจะมาดูแคลนไทยเราอีก.

          พวกเราได้เห็นพระปรีชาญาณของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของเรา ณ บัดนี้โดยตระหนัก. นอกจากพระองค์จะปกครองร่มเกล้าฯ ให้เราเปนสุขแล้วยังทรงนำเกียรติศักดิ์ไทยแผ่เผยไปในแดนไกลอีกด้วย. ขอเชิญท่านนึกดูทีหรือว่าตั้งแต่ไทยได้เปนไทยมาเคยมีเช่นนี้บ้างไหม? ฉะนั้นควรจะระฦกถึงพระมหากรุณาธิคุณ และช่วยกันเปล่งถวายพระพรชัยมงคล.

          ขอให้พระบาทสมเด็จพระรามาธิบดีทรงพระเจริญ.

ชโย."  ^[๕]

          "หนังสือพิมพ์รายวันบางฉบับได้ลงแล้วถึงเรื่องที่กองทหารไทยเราในสมรภูมิตวันตกได้ตราฝรั่งเศษ. แต่ด้วยเหตุที่หนังสือพิมพ์รายวันนั้นๆ แถลงข้อความแต่โดยย่อๆ, เราผู้ที่ได้ทราบเรื่องนี้พอเปนหลักฐานอยู่บ้าง จึ่งถือโอกาศแถลงข่าวอันเปนที่น่ายินดีนี้ให้พิสดารสักหน่อย. และอีกประการหนึ่งเราจะทิ้งโอกาสในการที่มีนามว่าไทยและงดการกระพือปีกรำแพนด้วยความปลื้มปิติ ด้วยเพื่อนร่วมชาติของเราได้ไปทำชื่อเสียงและเกียรติคุณไว้ในแดนไกลเช่นนั้นไม่ได้; จึ่งขอเล่าดังต่อไปนี้

          "เราขอชักชวน ให้ท่านชำเลืองดูรูป "คาร์ตูน" ที่เปนฝีพระหัดถ์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงเขียนขึ้นเพื่อพระราชทานพระบรมราชานุเคราะห์แก่โรงเรียนมหาดเล็กหลวง. ที่จริงใครๆ ก็ย่อมจะทราบอยู่แล้ว ว่าพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงเขียนรูปน้อยทีเดียว. และเราได้ยินพระราชกระแสรทรงออกพระองค์อยู่เสมอว่ามิได้ทรงศึกษาในทางวาดเขียนเลย เพราะฉนั้นการที่ทรงเขียนรูปนี้ และพระราชทานพระบรมราชานุญาตให้เรานำลงหนังสือพิมพ์ "ดุสิตสมิต" ฉบับพิเศษนี้, จึ่งนับว่าเปนเกียรติยศพิเศษแก่คณะเราส่วน ๑ ซึ่งเราไม่สามารถจะหาถ้อยคำสำแดงความรู้สึกภูมใจให้เพียงพอได้.

          นอกจากนี้ได้พระราชทานพระบรมราชานุญาตให้พิมพ์จำลองรูปนี้ขึ้นสำหรับให้นักเรียนมหาดเล็กหลวงขายในงานออกร้านที่สวนจิตรลดา, เพื่อจะได้เก็บเงินส่งบำรุงโรงเรียนมหาดเล็กหลวง. เราหวังใจว่าผู้อ่านของเรา ถึงแม้ได้ซื้อหนังสือพิมพ์ฉบับพิเศษนี้แล้ว ก็จะซื้อรูปจำลองที่นักเรียนมหาดเล็กจะขายนั้นอีกด้วย. เพราะรูปจำลองนั้นจะเปนแผ่นเขื่องกว่าที่แนบอยู่ในหนังสือพิมพ์นี้. ทั้งจะได้มีโอกาสเอารูปนั้นเข้ากรอบโดยไม่ต้องตัดออกจากหนังสือพิมพ์นี้ด้วย. ถ้าท่านซื้อรูปนั้นแล้วจะได้รับความพอใจเปน ๒ สถาน. คือ สถาน ๑ ได้มีรูปที่จำลองฝีพระหัตถ์พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว. อีกสถาน ๑ เท่ากับได้บำเพ็ญกุศลโดยเสด็จในการพระราชทานวิทยาทานแก่กุลบุตร์, ผู้จะเปนเหมือนกระดูกสันหลังของชาติเราสืบไป. เพราะฉะนั้นขออย่าให้ลืม เชิญซื้อจงได้นะขอรับ !

มหาสมิต"  ^[๗]